Rogoyski (Rogóyski, Rogójski) -Brochwicz Bronisław Wawrzyniec (1861–1921), architekt. Ur. 10 VIII we wsi Głodno (prawie wszystkie życiorysy podają mylnie: Grodno) w pow. puławskim, był synem Stanisława, dzierżawcy rosyjskich dóbr rządowych Głodno, i Michaliny z Jabłońskich.
Szkołę średnią R. ukończył w Lublinie, a następnie studiował architekturę na politechnice we Lwowie i w Brunszwiku. Uzupełniał studia w Szkole Sztuk Pięknych w Paryżu oraz we Włoszech. Po powrocie do kraju w r. 1887 prowadził budowy na prowincji, a od r. 1890 w Warszawie. W pierwszych swych pracach projektowych, takich jak gmach Warszawskiego Tow. Wioślarskiego przy ul. Foksal 19 (1897), ulegał R. wpływom architektury niemieckiej. Z tego okresu pochodzą 4 kamienice czynszowe, budowane dla Ksawerego Branickiego przy ul. Foksal. W związku z decyzją utworzenia w Warszawie Instytutu Technicznego (1897) zawiązany Komitet Budowy Szkoły Politechnicznej, kierowany przez Kazimierza Obrębowicza, powołał R-ego oraz Stefana Szyllera do wykonania projektów gmachów dla Szkoły. W tym celu R. wraz z Obrębowiczem i Szyllerem wyjechał w podróż po Europie, zwiedzając (w ciągu niespełna miesiąca) 11 uczelni technicznych w 6 krajach. R. był autorem projektów pawilonów: chemicznego i mechanicznego oraz dwu budynków mieszkalnych dla profesorów i urzędników (1899–1900).
R. brał udział w pracach Stowarzyszenia Techników a zwłaszcza jego sekcji architektonicznej, z której powstało Warszawskie Koło Architektów. W r. 1901 R. wszedł do nowo powstałego przedsiębiorstwa budowlanego pod firmą «Rogoyski, Bracia Horn i Rupiewicz», które rozwinęło szeroką działalność budowlaną i prowadziło własną produkcję elementów budowlanych (zakład mieścił się przy ul. Ludnej w Warszawie). R. był w tej spółce głównym projektantem. Niezależnie od pracy w przedsiębiorstwie projektował i prowadził budowy wielu warszawskich i podwarszawskich obiektów. Zbudował drugą serię domów czynszowych dla Branickiego, składającą się z 5 budynków przy ul. Smolnej, dom firmy «Drzewiecki i Jeziorański» w Al. Jerozolimskich (zburzony), w r. 1907 dom firmy «Gebethner i Wolff» przy ul. Zgoda (zburzony), centrali telefonicznej szwedzkiego Tow. «Cedergren» przy ul. Zielnej (wg projektu J. G. Classona, architekta ze Sztokholmu, 1904 i 1908), a także dom parafii Św. Aleksandra przy ul. Książęcej oraz wspólnie z Władysławem Kossowskim kościół w Skolimowie koło Warszawy (1903–5).
Jego prace architektoniczne cechuje oryginalny historyzm. R. brał stały udział w konkursach architektonicznych, bądź w charakterze uczestnika, bądź jako sędzia. M. in. w r. 1900 wraz z Józefem Mazurkiewiczem zdobył I nagrodę na budowę domu u zbiegu Al. Ujazdowskich, Mokotowskiej i Placu Trzech Krzyży, zaś w r. 1911 również I nagrodę w konkursie na gmach Szkoły Sztuk Pięknych (nie zrealizowany). R. współpracował z czasopismem „Przegląd Techniczny”. W r. 1897 w artykule Kilka słów o nowych kierunkach w architekturze dzisiejszej (nr 5 s. 74–5) jako jeden z pierwszych zwrócił uwagę na nowe dążenia w architekturze. Od r. 1907 prowadził (wspólnie z C. Domaniewskim, J. Henrichem, L. Panczakiewiczem, H. Stifelmanem i Szyllerem) dział architektury tego pisma. Po zatwierdzeniu jego projektu gmachów politechniki w Nowoczerkasku został R. powołany przez rosyjskie Min. Przemysłu i Handlu na kierownika budowy. Wyjechał tam wiosną 1913. Wybuch wojny światowej a następnie rewolucji październikowej uniemożliwiły budowę wszystkich zaprojektowanych gmachów. R. wykończył budowę trzech pawilonów: chemicznego, mechanicznego i górniczego. Inne pozostały nieukończone. R. wykonał także nie zrealizowany projekt gmachów politechniki w Tyflisie. Powrócił do Warszawy w r. 1918 i prowadził budowę gmachu firmy «Schneider» przy Krakowskim Przedmieściu. W r. 1919 został kierownikiem wydziału architektury Warszawskiej Dyrekcji Kolei Państwowych, gdzie położył duże zasługi w dziedzinie budowy nowych i odbudowy zniszczonych dworców kolejowych okręgu warszawskiego. Wielokrotnie brał udział jako rzeczoznawca w naradach technicznych, zasiadał jako juror w konkursach architektonicznych, a także był w sprawach architektonicznych biegłym sądowym. Stefan Szyller pisał o R-m, że był on świetnym rysownikiem i akwarelistą, a także stwierdził, że «jego kompozycje wyróżniają się umiejętnym grupowaniem bryły architektonicznej o rysunku silnym a wytwornym». R. zmarł w Warszawie 17 III 1921 i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
W małżeństwie z Marią z Komornickich miał R. córkę i synów, m. in. Stanisława (zob. Maria Rogoyska).
Enc. Warszawy; Łoza, Słown. architektów; – Bronisław Rogójski, „Świat” 1921 nr 30 s. 12 (fot.); Łoza S., Architekci dawnej Warszawy. Rogoyski Bronisław, „Stolica” 1949 nr 33 s. 9; Olszewski A., K., Nowa forma w architekturze polskiej 1900–1925, Wr. 1967; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; Pol. życie artyst. w l. 1890–1914; Szyller S., Śp. Bronisław Rogójski, „Architekt” 1924 nr 1 s. 4–6; – „Architekt” 1901 nr 1 s. 14–15, 1905 nr 10 szp. 151, 154, tabl. nr 50; „Kur. Warsz.” nr 79 s. 14; „Przegl. Techn.” 1901 tabl. XI–XVIII, 1905 tabl. III–VIII, nr 3 s. 25–6, tabl. 10–11, 1907 nr 4 tabl. 1–4, 1908 tabl. XXI; „Tyg. Ilustr.” 1911 nr 47 s. 940 (fot.); „Życie Robotn.” 1909 nr 2 s. 15; – Arch. Paraf. w Piotrawinie: Akt ur. R-ego; B. Publ. w W.: rkp II 249, IV 256, III 260, IV 261, IV 364.
Stanisław Konarski